Cambria

Vandaag hebben we heel veel walvissen gezien!!!

Vanmorgen zijn we terug gegaan naar de Fisherman’s Warf in Monterey. De goedkoopste aanbieder van walvissentochten was 35 dollar p.p. voor een tocht van 2,5-3 uur. Dus daar hebben we om 9 uur een kaartje gekocht voor de tocht van 10 uur. We vaarden eerst 45 minuten de kust uit naar een gebied waar het opeens een stuk dieper wordt, een canyon.

Onderweg zagen we steeds zeeleeuwen die in groepen of alleen aan het zwemmen waren. Op een gegeven moment zagen we een bepaald soort gevlekte dolfijnen zwemmen.

En toen waren we opeens tussen de walvissen (bultruggen). Eerst zagen we alleen een stukje rug en toen begonnen ze met omhoog springen. Was heel tof om te zien. Met onze boot waren er nog 2 boten die aan het kijken waren. Helaas is het wel moeilijk om een foto te maken van een springende walvis, voordat je de camera gericht hebt en op het knopje hebt gedrukt zijn ze meestal alweer onder water. Omdat ze zo vaak sprongen heb ik gelukkig toch een aantal foto’s.

Na een tijdje moesten we terug naar de haven. Op de heenreis merkte ik dat ik al niet meer zo goed tegen varen kan, werd een beetje misselijk. Op de terugrit wilden we binnen zitten op bankjes, ik kon nog een plekje vinden tussen twee vrouwen. Ik zat nog niet goed of een ervan gaf over in een plastic zakje en dan andere had ook al een plastic zakje aan haar mond. Tegenover lag nog een vrouw op een bankje die er niet happy uitzag. Dus toen ben ik maar snel weer buiten op het dek gaan zitten bij Lars. Door de bewolking en de vaart van de boot was het behoorlijk koud.

Inmiddels weet ik wat zeeziek inhoud. Ik voelde opeens golven van misselijkheid opkomen, gelukkig gingen ze weer weg maar op een gegeven moment had ik echt het gevoel te moeten overgeven. Ik heb er niet aan toegegeven en toen trok het gelukkig weg. Maar ik heb me nog lang erna rottig en duizelig gevoeld. Ik geloof dat iedereen het niet echt fijn had, iedereen was wat stilletjes en in elkaar gedoken. Ook Lars gaf toe dat hij zich niet helemaal 100% voelde.

Na ons oceaan en walvis avontuur zijn we weer naar het winkelcentrum gegaan om iPhones te kopen. Een voor Monique (5S) en Lars en ik hebben er een gekocht (5C) om hem in Nederland (waar hij nog niet uit is) met winst te verkopen.

Na een lunch bij een Hawaiiaans restaurantje zijn we vertrokken uit Monterey.

Dit stuk van de snelweg was heel anders dan gister. Vandaag gingen we langs kliffen af, best spannend. Onze eerste stop was bij Pfeiffer Beach, echter bij het Julia Pfeiffer State Park aangekomen blijkt dat het onderdeel Pfeiffer Beach (paars strand met helder blauw water) gefinancieerd wordt door de Government en dus afgesloten was. Toen zijn we maar verder gereden naar onze volgende stop de McWay Fall.

McWay Fall is een waterval vanuit de rotsen op het strand stort. Vanaf een afstandje konden we hier naar kijken. Was heel mooi om te zien.

Onze laatste stop was bij de zeeolifanten. Deze lagen aan een strandje naast de snelweg. Deze beesten lijken heel erg op zeehonden maar hebben een iets andere snuit en maken een apart geluid. Ze zagen er heel knuffelbaar uit.

Onze motel hadden we geboekt in het plaatste Cambria. Dit blijkt een heel schattig dorpje zijn met gezellige winkeltjes en huisjes. Deze maand hebben ze allemaal een ‘scarecrow’ (vogelverschrikker) voor de deur staan in allerlei thema’s. Dus eigenlijk staat er om de paar meter langs de stoep een pop.

Gegeten hebben we in een restaurant waar ze géén, ik herhaal, géén hamburger op het menu hadden! We hebben er een Maleisische curry gegeten.

Bij de wandeling terug naar het motel was het inmiddels donker. Was erg prettig om langs een grote hoeveelheid enge poppen te lopen...

Morgen zullen we slapen in Santa Barbara.