Arme walvissen en uiteindelijk op het strand

Vanmorgen naar the natural bridge en the gap geweest. The gap was een smalle opening in de rotsen waar de golven heel hard tegen aan sloegen. Natural bridge was een rots waar een gat in geslagen was door het water. Mooi foto’s van kunnen maken. Daarna verder gereden naar blow holes. Daar moest je behoorlijk voor lopen, uiteindelijk bleek het een spleet te zijn in de rotsen die boven de oceaan hingen en in de juiste omstandigheden wordt daar het water omhoog door de spleet geduwd. Nu was het alleen de luchtverplaatsing die je voelde, was wel geinig maar je moest er behoorlijk ver voor lopen.

Daarna naar waling station geweest. Ging over de walvisvaart in Albany maar er zou ook een wildlifepark zijn. Ik schrok wel van de entree prijs, 32$ pp. Australië is echt een duur land en ze vragen zo ontzettend hoge entreegelden vind ik. Toch maar gedaan. Ze hadden het allemaal origineel gelaten van hoe het was tot de jaren 70. De grote silo’s waar de walvisolie in ging waren nu verbouwd tot filmzaaltjes. Er waren nog foto’s van hoe die beesten gevangen werden en geslacht blegh. De meeste walvisolie is naar Rotterdam verscheept was te lezen. Er waren ook skeletten van walvissen, o.a. een van de laatste die gevangen was en een die aangespoeld was in de buurt.

Daarna naar het wildlife gedeelte, dat park was nog in aanbouw maar de verblijven en de dieren waren er wel al. De meeste dieren waren siësta aan het houden en lagen in een hol verstopt. Er waren 27 verschillende Australische beesten. Waaronder ook de koala, deze was wel wakker maar zat zo vestopt tussen zijn eucalyptusbladeren dat we alleen de bovenkant van zijn kop en oor zagen.

Daarna zijn we naar het strand gereden, dat was nog een stukje rijden. Ik had op internet gelezen dat het strand genaamd Little Beach erg mooi zou zijn. Toen we er eindelijk waren bleek het mooie beloofde witte zand bedekt onder gedroogd zeewier, soms lag het zo dik dat het wel hooibalen leken. Na 100 meter was het een stuk minder dus daar hebben we toen ons handdoekje neergelegd. Omdat het een baai is was de temperatuur van het water fris maar goed te doen. Heb hier even gesnorkeld, maar toen ik weer bovenkwam hoorde ik Livia hard huilen. Ze was giftig en Lars en ik kregen haar niet stil, dus uiteindelijk maar weer terug gelopen naar de camper. Toen we bijna bij de camper waren stond er een bordje <--- Litte Beach, bleek dat we helemaal niet op Little Beach waren geweest!
Aangezien ik zo teleurgesteld was zijn we toch nog naar het juiste strand gereden, hier was het ook een stuk drukker en precies zoals de foto’s van internet, super mooi strand en heel helder water. Hier hebben we nog een uur gezeten en Livia was dit keer wel tevreden. Ik heb weer gesnokeld en zag grappige visjes, sommige kon ik bijna aaien.

Na het strand zijn we richting Esperance gaan rijden, dat ligt 5 uur rijden van Albany, waar we waren. Nu staan we langs de snelweg op een parkeerplaats. De rit op de snelweg was heel apart, hier zitten ontzettend veel papagaaien en soortgelijke gekleurde vogeltjes. Ze zitten allemaal massaal in groepjes in de gravel berm, en als je dan aan komt rijden dan vliegen ze op, en soms richting de camper. Ik vrees dat er minimaal 5 parkietjes het niet hebben overleefd. Een grote zwarte kaketoe die op onze rijbaan zat vond het niet eens nodig om aan de kant te gaan, gelukkig hebben we deze veilig kunnen ontwijken.

Maffe vogels. Morgen zijn we in Esperance en donderdag begint het Australia Day weekend, dus ik hoop dat er plaats is op een van de campings...